Birsfälder Schnitzelbängg 2018: “Spyyrhind”

Mir hänn, ass wee­nigs­chtens iir­gend eppis lauft
für s Schloo­ff­zim­mer e Gug­guggsüür­li kauft.
Nit iir­ge­da­is, exg­lu­siiv hänggt s an dr Wand,
us dr Basel­world vom aller­letsch­te Stand.

E Waa­ge­fie­rer het scham­paar Maagebrenne.
En ande­re muess all­bott uffs Hüüs­li renne.
Die wo nit grangg sin, will d BeeVau­Bee iispaare.
Goot s witer soo, muesch s Drämm­li säl­ber faare.

Vier­zää woo­grächt: Wäär isch Köö­nig vo Buthaan?
Sii­be säng­grächt: En ander Woort für Gröössewaan?
Mir hän gäärn Räät­sel, waas me halt so löö­se kaa.
Aaber wäär zem Gug­ger isch die Aggermaaa?

Bisch bitz elter und duesch voor di aaneroschte,
macht daas nit, dr Eff­Cee­Bee duet di scho boschte.
Ass nooch Akant­schi au hin­de n öppis lauft,
hänn si voo­rig grad no d Mam­me Yakin kauft.

An dr Art sinn mer uff e Bäng­gli gsässe;
hänn vo Fuscht e Kawiaar­brööt­li gässe.
„Zwai alti Hind“ häm­mer die Per­for­mance daufft.
E riiche Russ het is für drei Myl­lioo­ne kauft.

Lusch­tig isch s Baas­ler Schuggerlääbe;
Düü­rioo, Düü­rioo hoo
Thüürg­ge bespitz­le isch gaar nit drnääbe.
Dr Baschi isch nit froo.
E Faart mit em Diensch­tau­ti ab ins Blaue;
wenn das nümm goot, dien mer Velo glaue
Düü­rioo, Düü­rioo, Düü­rioo, Düü­rioo Düürioo.

Dr Lips säit zem Baschi: „I has nit gwüsst
Düü­rioo, Düü­rioo hoo
As e Schug­ger e bsof­fe­ni Schug­ge­re küsst.
Dr Baschi isch nit froo.
Fascht alli blii­be, me duet sich nit wee.
S kennt schlim­mer sii, lueg zer BeeVauBee.
Düü­rioo, Düü­rioo, Düü­rioo, Düü­rioo, Düürioo.
                                                      (Noch eme düt­sche Volggslied)

Drei­hun­dert­füm­fe­sib­zig, Qu, Err, zwan­zig root.
Si hänn kai Aanig, um waas es in däm Väärs so goot.
Daas isch uns gliich, au wenn si s wüs­se wette.
Mir wänn für d Schwiz s letscht Banggghä­im­nis no rette.

Im Gfäng­nis hoggt dr Schiilift-Rue­di vom Chüeboode.
Het elf Joor unbe­dingt bikoo, so isch s halt Moode.
Är häig bim Büü­gel gää am Lift, so glagt hütt s Truudi,
im Win­ter Äine­siib­zig grabbscht an iirem Fuudi.

Kai Hum­mer lää­big in e Pfan­ne gheie.
Jee­des Dier wird gschützt, au Maade, s isch zem schreie.
An dr Faas­nacht kai­ni Rös­ser, d Schää­se mien
jetzt Pfää­rer nää, wo sich säl­ber gäiss­le dien.

Es isch zem kot­ze, Baa­sel-Stadt goot s wiirg­g­lig schitter:
E Ram­mel Uni-Bre­si­dänt, mir fin­de s bitter.
En Oope­re im The­aa­ter, s isch scho allerhand,
wo d Pego­ra­a­ro spiilt als „die Kuh vom Land“.
Miir mies­se d Väärs vo Schöö­ne­bue­ch bis Ammel bringe.
S Drum­me­li goot jetz defi­ni­tiv uff Wintersinge.
die Baa­sel­bie­ter brin­ge n is völ­lig uff e Hund,
well au dr Stadt­ent­wigg­ler Ott us Liesch­tel kunnt.

Jee­de zwäi­te Zisch­tig stoot si phünggtt­lig doo.
D Schwi­iger­mam­me wott zem Mit­ta­gäs­se koo.
En ander Daa­tum gien­gi bes­ser, daas isch glaar
Aagnääm wäär dr nüü­ne­zwan­zigscht Feebruaar.

Bim Znacht bi dr Dan­te Sophie haue mer rich­tig iine.
S git wis­si Böön­li, Wüürscht und Zii­be­le, die fiine.
Im Vau­Wee uff dr Häim­faart het s denn gfu­urzt und gracht.
Mir hänn dr Abgaasthescht grad an uns säl­ber gmacht.